Միքայել Նալբանդյանը (Միքո) ծնվել է Նոր Նախիջևանում (այժմ՝ Ռոստով քաղաքի
Պրոլետարական
շրջան),
արհեստավորի
ընտանիքում։
Սովորել
է
հայրենի
քաղաքում՝ Գաբրիել
Պատկանյանի դպրոցում։
Մի
որոշ
ժամանակ
Միքայելը
սովորել
է
իր
ուսուցչի
որդու՝
ապագա
հայ
ականավոր
բանաստեղծ Ռափայել
Պատկանյանի հետ միասին։ 1848 թվականի հուլիսին Նալբանդյանը
որպես
քարտուղար
աշխատանքի
է
անցնում Նոր Նախիջևանի և Բեսարաբիայի թեմի առաջնորդարանում։
Նա
մոտիկից
է
ծանոթանում
ժողովրդի
կյանքին,
ատելությամբ
համակվում
տիրողների
նկատմամբ։ 1853 թվականի ամռանը,
թողնելով
թեմի
քարտուղարի
պաշտոնը,
Նալբանդյանը
մեկնում
է Մոսկվա։ Նալբանդյանը հայոց
լեզու
է
դասավանդելՄոսկվայի Լազարյան
ճեմարանում՝
միաժամանակ
սովորելով Մոսկվայի համալսարանի
բժշկական
ֆակուլտետում՝
որպես
ազատ
ունկնդիր։
Նալբանդյանը
աչքի
էր
ընկնում
իր
առաջադիմական
հայացքներով,
որի
պատճառով
իշխանությունները
հետապնդում
էին
նրան։
Կարճ
ժամանակ
չանցած
նրան
ազատում
են
ուսուցչի
պաշտոնից,
որից
հետո
նա
հաճախում
է Մոսկվայի համալսարանի
բժշկական
ֆակուլտետ՝
որպես
ազատ
ունկնդիր։
Նալբանդյանի
հետ
միաժամանակ
բժշկական
ֆակուլտետում
սովորել
են ռուս մեծ ֆիզիոլոգՍեչենովը,և ռուս նշանավոր
գիտնական,
կլինիկական
բժշկագիտության
մեջ
ֆիզիոլոգիական
ուղղության
հիմնադիր Բոտկինը։ Հետագայում Նալբանդյանը
երկու
անգամ
ուղևորություն
է
կատարում
արտասահման։Լոնդոնում եղած ժամանակ
կապեր
է
հաստատում Գերցենի, Օգարյովի, Սեռնո
Սոլովևիչի հետ։ 1854-1858թթ. սովորում
է
Մոսկվայի
համալսարանի
բժշկական
ֆակուլտետում։ 1860 թ. ուղևորվում
է
Հնդկաստան,
այցելելով
եվրոպական
մի
քանի
երկրներ 1862 թ. վերադառնում
է
արտասահմանից Նոր Նախիջևան և այնուհետև հուլիսի
14-ին
ձերբակալվում
է
ցարական
ոստիկանության
գործակալների
կողմից։
Նալբանդյանը
վախճանվել
էթոքախտից աքսորավայրում՝ Սարատով նահանգի Կամիշին քաղաքում, 1866 թ. մարտի
31-ին։
Նալբանդյանի գործը ամփոփվում է մի քանի բանաստեղծություններով, հրատարակված «Հյուսիսափայլ»-ի սյունյակներում,
«կոմս
Էմմանուել»
և
այլ
ծածկանուններով,
Աղցմիք
անունով
գրաբար
քերթվածներում,
ընկերային
հարցերի
շուրջ
հոդվածներում,
ինչպես
1862-ին
լույս
տեսած
«Երկրագործությունը
որպես
ուղիղ
ճանապարհ»,
«Շերամաբուծություն»
և
վիպական
փորձերի՝
ինչպես
«Մինին
խոսք՝
միւսին
հարս»,
«Մեռելահարցուկ»
վիպակներում։
Թարգմանել
է
Էոժէն
Սիվի
«Թափառական
հրեան»։ Ունի աշխարհաբար
մի
թարգմանություն՝
Ղազար
Փարպեցու
«նամակ
առ Վահան
Մամիկոնյան»,
որը
կատարել
է
բանտում։
Նալբանդյանի անունը գլխավորապես կապված է շուրջ տասնյակ հեղափոխական երգերի հետ, որոնց մեջ ցույց է տալիս ազատության սերն ու գաղափարը՝ բուռն ու կրքոտ շեշտով։ Այսպես, «Ազատություն», «Մանկության օրեր», «Մեր Հայրենիք» և այլն։
Իր
բանաստեղծություններում
ձգտում
է
հեղափոխությամբ
արթնացնել
ժողովրդին։